Re: Huilen van baby's en jonge kinderen ('Liedloff vs Solthe
Geplaatst: 27 jan 2016 21:03
nu snap ik waarom mijn verhaal over omgaan met huilen bij dl zo'n reactie uitgelokt had in een andere draadje ))
ik wist tot voor een week geleden niets van beiden (Liedloff of Solther), heb me intussen bijgeschoold op internet, hun boeken heb ik nog niet gelezen. wat mij erg geholpen had zijn andere twee boeken: ten eerste, 'Mijn baby is ontroostbaar' (http://www.witsand.be/mijn-baby-is-ontroostbaar.html), we zijn destijds naar een therapeut geweest die meegewerkt had met de auteurs van dit boek. Daar kijken ze vooral naar prenatale trauma's en bieden ze een andere kijk op communicatiemanieren van de baby's. Er was nooit sprake van je kind vast te houden tot het begint te huilen. Wel kijken ze heel aandachtig naar hoe het kind beweegt, wat het wil zeggen, en er wordt veel gepraat op een normale manier over de gebeurtenissen van voor en tijdens de geboorte. en dan zag ik mijn dochter echt wel meeluisteren en meevertellen, het was heel intens.
ten tweede, 'De onschuldige gevangene' van Ingeborg Bosch, waar ze bijvoorbeeld aanhaalt dat het niet kunnen omgaan met huilen van baby's een oorzaak in je eigen ontwikkeling heeft. haar boeken zijn loodzwaar, maar weerspiegelen volgens mij de harde realiteit. ze werkt verder op de materie van Alice Miller. daar heb ik uit geleerd dat het feit dat ik dl's huilen niet kan verdragen is te danken aan de gebeurtenissen in mijn kindertijd en het klopt ook. ik weet niet of mijn ouders aan slaaptraining gedaan hebben, wel werd ik als baby van jonger dan een jaar elke dag voor een aantal uren alleen gelaten, omdat mijn moeder al moest gaan werken en mijn vader nog van zijn werk niet terug was (mijn vader kennende, weet ik ook dat hij zich niet haastte en gerust voor een pintje bij een stamcafé kon pauzeren onderweg). voor mij helpt het weten van de oorzaak het probleem te relativeren, nu raak ik niet meer overstuur als dl zonder zichtbare reden huilt, omdat ik weet dat het een reactie op het verleden is en in het nu niet meer klopt.
en ja, je probeert alles wat maar mogelijk is: borst, draagdoek, schommelen, praten, liedje zingen (en bij mijn oudste zoon werkte alles foutloos), maar soms werkt bij dl niets. zoals vanavond, na een rustige doodgewone dag thuis, zonder enige aanleiding, begon ze 's avonds te schreeuwen en wou ineens niets meer, niet drinken, niet wiegen, geen boekje lezen, uiteindelijk ben ik met haar in het groot bed gekropen en lagen we daar, zij is aan het roepen en kronkelen, ik haar over haar rugje aan het strelen of over haar hoofdje, zo'n half uur lang. en dan kroop ze op mij en viel ze als een brok in slaap. en als je weet dat ze fysiek volledig in orde is, ze kan bij wijze van spreken nu een carrière in de ruimtevaart beginnen, dan blijft er niet veel over dan dat huilen aanvaarden en er voor haar zijn.
ik wist tot voor een week geleden niets van beiden (Liedloff of Solther), heb me intussen bijgeschoold op internet, hun boeken heb ik nog niet gelezen. wat mij erg geholpen had zijn andere twee boeken: ten eerste, 'Mijn baby is ontroostbaar' (http://www.witsand.be/mijn-baby-is-ontroostbaar.html), we zijn destijds naar een therapeut geweest die meegewerkt had met de auteurs van dit boek. Daar kijken ze vooral naar prenatale trauma's en bieden ze een andere kijk op communicatiemanieren van de baby's. Er was nooit sprake van je kind vast te houden tot het begint te huilen. Wel kijken ze heel aandachtig naar hoe het kind beweegt, wat het wil zeggen, en er wordt veel gepraat op een normale manier over de gebeurtenissen van voor en tijdens de geboorte. en dan zag ik mijn dochter echt wel meeluisteren en meevertellen, het was heel intens.
ten tweede, 'De onschuldige gevangene' van Ingeborg Bosch, waar ze bijvoorbeeld aanhaalt dat het niet kunnen omgaan met huilen van baby's een oorzaak in je eigen ontwikkeling heeft. haar boeken zijn loodzwaar, maar weerspiegelen volgens mij de harde realiteit. ze werkt verder op de materie van Alice Miller. daar heb ik uit geleerd dat het feit dat ik dl's huilen niet kan verdragen is te danken aan de gebeurtenissen in mijn kindertijd en het klopt ook. ik weet niet of mijn ouders aan slaaptraining gedaan hebben, wel werd ik als baby van jonger dan een jaar elke dag voor een aantal uren alleen gelaten, omdat mijn moeder al moest gaan werken en mijn vader nog van zijn werk niet terug was (mijn vader kennende, weet ik ook dat hij zich niet haastte en gerust voor een pintje bij een stamcafé kon pauzeren onderweg). voor mij helpt het weten van de oorzaak het probleem te relativeren, nu raak ik niet meer overstuur als dl zonder zichtbare reden huilt, omdat ik weet dat het een reactie op het verleden is en in het nu niet meer klopt.
en ja, je probeert alles wat maar mogelijk is: borst, draagdoek, schommelen, praten, liedje zingen (en bij mijn oudste zoon werkte alles foutloos), maar soms werkt bij dl niets. zoals vanavond, na een rustige doodgewone dag thuis, zonder enige aanleiding, begon ze 's avonds te schreeuwen en wou ineens niets meer, niet drinken, niet wiegen, geen boekje lezen, uiteindelijk ben ik met haar in het groot bed gekropen en lagen we daar, zij is aan het roepen en kronkelen, ik haar over haar rugje aan het strelen of over haar hoofdje, zo'n half uur lang. en dan kroop ze op mij en viel ze als een brok in slaap. en als je weet dat ze fysiek volledig in orde is, ze kan bij wijze van spreken nu een carrière in de ruimtevaart beginnen, dan blijft er niet veel over dan dat huilen aanvaarden en er voor haar zijn.