Maar te vroeg geboren baby's verschillen fysiek niet van a terme geboren baby's in wat hun lichamen nodig hebben om op te gedijen. Die effecten van lichaamscontact op groei, hartslag, ademhaling en hersenontwikkeling zijn voor een premature baby niet anders dan voor een a terme baby. Ze zullen misschien wel zichtbaarder zijn, al was het maar vanwege de monitors e.d.ronja schreef:Ik ken het onderzoek niet, maar je kunt te vroeg geboren baby's die in een couveuse verblijven echt niet vergelijken met gezonde baby's die bij hun ouders slapen. De toestand van de baby zelf is heel anders en een couveuseafdeling is heel anders dan een slaapkamer in een woonhuis.
Verhoogd cortisol bij alleen laten en bij alleen laten huilen is ook bij kinderen in andere situaties dan couveuses gemeten, om nog maar eens andere onderzoeken aan te halen. Het is ook in de setting van kinderopvang uitgevoerd. En er is ook vrij veel onderzoek gedaan naar de effecten van (het ontbreken van) responsiviteit en lichaamscontact in weeshuizen. Daar word je niet vrolijk van
De vraag is ook op welk niveau je dat wil onderzoeken. Op individueel niveau kunnen de gevolgen zo subtiel zijn dat ze nauwelijks te omschrijven zijn. Of te herleiden naar responsiviteit van de ouders, om maar iets te noemen. Op macro-niveau, onze samenleving, kan je echter wel eea vaststellen. En dat is o.a. het punt dat Mochi maakt. Bovendien wordt het antwoord vaak gezocht in psychologische processen (is een kind wel of niet goed gehecht, en dan van die mensen die stellen dat hun kind goed gehecht is, dat wéét je in de meeste gevallen niet), maar er zijn ook antwoorden te vinden in fysieke processen. Om het cortisolverhaal er nog maar eens bij te pakken: langdurige hoge cortisollevels tijdens het ontwikkelen van de hersenen en meer bepaald de 'thermostaat' in de hersenen die het signaal afgeeft voor produceren of stoppen met produceren van hormonen, ontregelen die thermostaat waardoor de 0-waarde al een verhoogde waarde is en er dus op de lange termijn voortdurend cortisol wordt aangemaakt, ook op momenten dat dat niet nodig is. Mensen voelen zich gestresst, ook als de stressoren niet aanwezig zijn. Langdurig hoge cortisollevels beschadigen niet alleen de hippocampus (het gebied in de hersenen dat juist zorgt voor de afname van cortisol na een stresspiek) wat nog meer ontregeling van de cortisolproductie tot gevolg heeft, maar zijn ook gelinkt aan hart- en vaatziekten en obesitas. En die hippocampus speelt ook nog een rol bij het doorgeven van signalen die te maken hebben met serotonine, het hormoon dat een grote rol speelt bij depressie. En hoppa, ik heb in een paar zinnen al een aantal typische 'welvaartsziekten' genoemd. En natuurlijk zijn er tal van variabelen van invloed op al die aandoeningen, maar ik geloof niet dat je de rol van hoe wij met onze kinderen in onze cultuur omgaan volledig kan uitvlakken.elize80 schreef:De vraag is alleen hoe suboptimaal een omgeving is die afwijkt van de natuurlijke omgeving. En van hoeveel niet-natuurlijke aspecten van de opvoeding je het effect kunt meten in een populatie. Kinderopvang (langdurige afstand tussen kind en moeder) op jonge leeftijd is ook onnatuurlijk en dus vermoedelijk suboptimaal. Maar hoe groot is dat effect? Is het überhaupt meetbaar? In wat voor variabelen dan?
Ik denk ook dat het typisch is voor onze cultuur (waarin we op sommige vlakken aan een soort grootheidswaanzin lijken te lijden) om te denken dat je wel een beetje aan kan klooien met die natuur, het beter kan proberen weten, zonder dat dat gevolgen heeft. Van sommige verstoringen van biologie zie je de effecten heel snel en dan gaan we daar wat aan proberen doen. Neem een verstoorde insulineproductie, dat is zo'n hormoon waarvan niemand nog twijfelt aan het nut ervan, je kan niet zonder en het moet goed ingesteld zijn, want anders word je ziek en/of ga je dood. Dat het niet slim is om dingen te doen die een gezonde insulineproductie negatief beïnvloeden, daar zijn de meesten van ons het wel over eens, dat is niet goed voor je (lijf). Maar bij de hormonen en andere processen die plaatsvinden bij jonge kinderen is de uitwerking veel minder zichtbaar of dramatisch. Van die cortisollevels zie je niets aan de buitenkant. Van de effecten van die oxytocine merk je ook niet gelijk heel veel. En dat is best verraderlijk, want dan krijgen we de neiging om te denken dat het wel zo'n vaart niet loopt. Dan gaan we als mensen naast onze schoenen lopen, ach, die natuur, het zal wat, zo gaat het ook en ze vallen er niet gelijk dood van, wij zijn er ook groot mee geworden, enzovoort. Hoe belangrijk en invloedrijk die hormonen zijn, merk je pas als je bijvoorbeeld Cushing of Addison hebt, en je er wel ziek van wordt omdat je er te veel of te weinig van aanmaakt.
Als je naar hechting gaat kijken, en naar wat dan de kenmerken van onveilige hechtingsstijlen zijn, dan denk ik dat veel mensen dat wel herkennen bij zichzelf en mensen om hen heen. Niet dat we dan allemaal massaal onveilig gehecht zijn (al vind ik de schattingen van 30% van de bevolking echt ontstellend hoog), maar ik zou ook niet zo stellig willen beweren dat ik er niets aan heb overgehouden.
Kortom: ik denk dat het slim is om eens goed te kijken naar hoe zo'n kindje nou precies in elkaar zit, wat het nodig heeft, wat het verwacht, waar het op ingesteld is, en dát als leidraad te nemen. Ik denk dat je dan een stuk meer in de goede richting komt dan als je afgaat op wat onze cultuur ons heeft ingepeperd. Dat heeft namelijk heel weinig basis, het zijn niet meer dan aannames: als je een kind niet gelijk in zijn eigen bed laat slapen, gaat hij nooooooooit alleen willen slapen, als je een kind niet slaaptraint gaat het noooooooooooit doorslapen, als je een kind niet wakker in zijn bedje legt, gaat het nooooooooooooooit zelfstandig in slaap vallen, enzovoort. Die aannames helpen ouders niet. En hun kinderen al helemaal niet.