Ik weet niet of hij telt. Maar voor mij is kindvolgend zijn een heel belangrijk deel van natuurlijk ouderschap. Dus hier mijn bijdrage, over een buggy.
Als kleine baby wilde mijn dochter niet in de kinderwagen. Hoe mooi retro en knalrood hij ook was. Dus we droegen haar in de draagzak. Overal naartoe en alle slaapjes. Tot ze op en dag niet meer in de draagzak wilde. En dan bedoel ik ook NIET. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem nog aan. Dus kochten we een buggy. Want die prachtige kinderwagen paste ze al lang niet meer in. Maar, in het kader van de nabijheid en omdat we ons niet konden voorstellen dl niet te kunnen zien en andersom, wel eentje waarvan je de zitting kon omkeren, zodat je elkaar kan zien. Dat vond ze een dag of twee prima, maar al snel kwam er weer protest. Dus buiten op straat toch maar de zitting omgedraaid en toen hadden we weer een blije baby, die heerlijk om zich heen keek. Gelukkig wilde ze later wel weer graag in de draagzak, want in sommige situaties is zo’n buggy maar onhandig. En zit ze, nu ze drie jaar is, nog steeds in de draagzak en ringsling en buggy. Maar meestal loopt ze lekker zelf.
–Anoniem
Ter ere van het 10-jarig bestaan van het Dragen en Voeden forum publiceren we een serie van ingezonden verhalen en foto’s waarin onze forumleden hun ultieme Natuurlijk Ouderschapsmoment(en) beschrijven. Wil jij jouw verhaal en/of foto hier ook bij hebben staan? Stuur het ons via het forum, of via het contactformulier hier op de website!
